Katarzyna Aleksandryjska

Odważna i mądra

Katarzyna Aleksandryjska na Wschodzie chrześcijańskim należała do najbardziej znanych świętych. Jej imię oznacza „czysta”, „bez skazy”. Katarzyna jest patronką m.in. kolejarzy.

Według przekazów, urodziła się w Aleksandrii, stolicy Egiptu, jako córka króla Kustosa. Była osobą nie tylko bardzo zamożną, ale także wykształconą. Za panowania cesarza Dioklecjana i jego współrządców: Galeriusza Maksymiana i Konstancjusza I wybuchło najdłuższe i najbardziej krwawe w dziejach Kościoła prześladowanie chrześcijan. Największym okrucieństwem wyróżniał się Maksymian, władca wschodniej części Imperium Rzymskiego. Kiedy przybył on do Aleksandrii, by osobiście dopilnować realizacji prześladowczych edyktów, jedną z jego ofiar była Katarzyna. Po pojmaniu była przymuszana do złożenia ofiary bogom. Odmówiła, wyznając wiarę w Boga Jedynego. Wówczas cesarz zarządził dysputę między Katarzyną a pięćdziesięcioma tamtejszymi filozofami i retorami. Dziwczyna okazała się mądrzejsza od nich i udowodniła prawdziwość chrześcijaństwa, czym doprowadziła wielu z nich do wiary w Chrystusa. Miała wtedy 18 lat. Cesarz skazał ją na tortury. Smagano ją biczami, morzono głodem, łamano jej kości. Ostatecznie wykonano na niej wyrok śmierci przez ścięcie – było to między 307 a 312 r.

Ciało św. Katarzyny, przeniesione z Aleksandrii, od setek lat znajduje się na górze Synaj. Są tam kościół i klasztor prawosławny wybudowany przez cesarza Justyniana w VI wieku, kiedy Arabowie, a po nich Turcy najechali Egipt.

„Klasztor Przemienienia i św. Katarzyny nosi na sobie liczne znamiona czasu i burzliwych dziejów człowieka, ale trwa niezłomnie jako świadek Bożej miłości i mądrości. Przez stulecia mnisi wywodzący się ze wszystkich chrześcijańskich tradycji żyli i modlili się wspólnie w tym klasztorze, słuchając Słowa, w którym mieszka pełnia mądrości i miłości Ojca. W tym właśnie klasztorze św. Jan Klimak napisał «Drabinę do raju» – arcydzieło duchowości, które do dziś jest natchnieniem dla mnichów i mniszek, na Wschodzie i na Zachodzie, z pokolenia na pokolenie” – powiedział Jan Paweł II podczas Liturgii Słowa na górze Synaj 16 lutego 2000 r.