Sakramenty - Spowiedź

Sakrament Pokuty i Pojednania jest to sakrament, w którym Pan Jezus przez posługę kapłana odpuszcza nam grzechy po Chrzcie Św. popełnione.

Pan Jezus ustanowił ten sakrament w dniu swojego zmartwychwstania, gdy wieczorem mimo drzwi zamkniętych w Wieczerniku stanął przed Apostołami i wypowiedział do nich słowa: „Weźmijcie Ducha Świętego, którym grzechy odpuścicie są im odpuszczone, a którym grzech zatrzymacie są im zatrzymane”. Dziś każdy kapłan, na mocy otrzymanych święceń i jurysdykcji ma władzę odpuszczania grzechów. Odpuszczenie grzechów w Sakramencie Pokuty nazywamy rozgrzeszeniem.

Aby przystąpić do Sakramentu pokuty trzeba spełnić pięć warunków dobrej spowiedzi:

– Rachunek sumienia

– Żal za grzechy

– Mocne postanowienie poprawy

– Szczera spowiedź

– Zadośćuczynienie Panu Bogu i bliźniemu

Rachunek sumienia jest to przypomnienie sobie wszystkich grzechów od ostatniej ważnej spowiedzi św. Przy grzechach ciężkich koniecznie należy sobie przypomnieć ich liczbę i okoliczności zmieniające ciężar gatunkowy grzechów.

Żal za grzechy jest to ból i smutek w duszy człowieka z tego powodu, że naszymi grzechami obraziliśmy kochającego nas Boga. Żal za grzechy może być doskonały – z miłości do Boga, lub wystarczający – z bojaźni przed karą piekła.

Mocne postanowienie poprawy jest to obietnica złożona Panu Bogu, że będziemy unikać każdego grzechu i wszelkich okazji do grzechu. Robiąc postanowienie poprawy musimy obmyślić dokładny plan, w jaki sposób będziemy pracować nad sobą, by nie wrócić do popełnionych grzechów.

Szczera spowiedź jest to wyznanie grzechów w konfesjonale przed kapłanem w celu otrzymania rozgrzeszenia. Wyznajemy wszystkie grzechy, a w szczególności grzechy ciężkie i najczęściej powtarzające się, oraz grzech lekkie.

Formuła spowiedzi:

– Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus.

– Mam …? lat.

– Jestem /uczniem, żoną, mężem, ojcem, matką itp?/

– Ostatni raz do spowiedzi św. byłem …?

– Sakrament Pokuty przyjąłem godnie.

– Żadnego grzechu nie zapomniałem, ani nie zataiłem.

– Zadaną pokutę odprawiłem.

– Następującymi grzechami obraziłem Pana Boga …?

– Więcej grzechów nie pamiętam, za te i za wszystkie szczerze żałuję i postanawiam się z nich poprawić. Proszę o naukę, pokutę i rozgrzeszenie.

– Boże bądź miłościw mnie grzesznemu 3x.

– Bóg zapłać.

Zadośćuczynienie Panu Bogu polega na wynagrodzeniu Panu Bogu za popełnione grzechy przez odprawionej przez kapłana pokuty. 

Pokuta musi być odprawiona taka jaka została nałożona przez kapłana i w czasie jaki określił kapłan. Jeśli kapłan nie określił czasu, należy ją odprawić zaraz po spowiedzi św.

Zadośćuczynienie bliźniemu polega na naprawieniu wyrządzonej mu krzywdy. Krzywda wyrządzona bliźniemu na mieniu lub na sławie musi być naprawiona. Jest to konieczny warunek do odpuszczenia grzechów.

Czy istnieje możliwość odmowy Rozgrzeszenia?

Tak. Każdy wierzący choć nieraz bardzo się stara by być dobrym, jednak upada, bo słaba i grzeszna jest nasza ludzka natura. Dlatego Pan Jezus ustanowił dla nas Sakrament Pokuty, byśmy powstawali z naszych słabości i korzystali z łaski przebaczenia. Dopóki człowiek żyje, wszystko może zmienić w swoim życiu i nawet w ostatniej chwili naszego życia Pan Bóg jest gotów wszystko nam przebaczyć, jeśli tylko z wiarą, ufnością i żalem do Niego się zwrócimy. Aby otrzymać rozgrzeszenie, czyli odpuszczenie grzechów musimy mieć wewnętrzną dyspozycję przyjęcia rozgrzeszenia, która wyraża się w sumiennym wypełnieniu wszystkich warunków dobrej spowiedzi. Jeśli jej zabraknie, nie można udzielić rozgrzeszenia.

Kiedy odmawia się rozgrzeszenia?

Rozgrzeszenia odmawia się, kiedy Penitent nie spełnia, któregoś z istotnych warunków dobrej spowiedzi, np. nie żałuje za grzechy, nie ma chęci zmiany swojego dotychczasowego życia i nie ma chęci poprawy i usunięcia przeszkody uniemożliwiającej udzielenie rozgrzeszenia, oraz nie ma ochoty zadośćuczynienia za popełnione grzechy i naprawienia wyrządzonej krzywdy. Najczęściej są to sytuacje, gdy ktoś trwa w nieustannej nienawiści do kogoś i nie chce tego zmienić, żyje w niesakramentalnym związku małżeńskim tzn.: w wolnym związku, /częste dzisiaj wspólne zamieszkiwanie chłopaka i dziewczyny za granicą, bo tak jest taniej/,  w związku cywilnym, w konkubinacie, w związku „na próbę”, w związku homoseksualnym z trwałym pożyciem na wzór małżonków, ze wspólnym zamieszkaniem, a nawet bez niego, a także gdy ktoś jest publicznym gorszycielem i nie ma ochoty tego zmienić.

Przykazanie Kościelne nakłada na każdego wierzącego obowiązek przynajmniej jednej spowiedzi św. w ciągu roku, by wypełnić tzw. minimum bycia człowiekiem wierzącym. Jednak by móc prowadzić życie prawdziwie chrześcijańskie i przeżywać je w łasce uświęcającej należałoby przystępować do spowiedzi św. przynajmniej raz na miesiąc np. ma I Piątek każdego miesiąca, by żyjąc w łasce uświęcającej zasługiwać sobie na niebo, bo czyn zasługujący na niebo, to każdy dobry czyn spełniony przez nas gdy jesteśmy w stanie łaski uświęcającej.